Το αληθινο μήνυμα της 25ης Μαρτίου
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Ήταν κάποτε ένας λαός ,ένα έθνος, ανάδελφο όπως είχε πει κάποιος ,που όμοιό του δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει ξανά. Ενας λαός που μπολιάστηκε στα βάθη των αιώνων με άλλες φυλές ,που έρχοταν είτε ειρηνικά είτε σαν κατακτητές. Τοσες πολλές φυλές και που θα περίμενε κάποιος οτι θα έχανε την ταυτότητα, τη γλώσσα του και όλα όσα ένωναν τους ανθρώπους του.
Κι όμως σε πείσμα της λογικής, πάντα κατάφερνε να ξεπεράσει και τις πιο δύσκολες στιγμές της ύπαρξής του. Τον έσωζε “ο απο μηχανής Θεός” κάτι πιο μεγάλο απο τύχη, κάτι που έφτανε στα όρια του υπερφυσικού του Θείου.
Τον έσωσε απο τους Πέρσες, τον έσωσε απο τους Ενετούς, τους Σαρακηνούς πειρατές, τους Σταυροφόρους, τους Τούρκους,τους Ιταλούς, τους Γερμανούς και απο πολλούς άλλους κατακτητές. Τον έσωσε ακόμα και απο την ολική καταστροφή, οταν ¨Ελληνας έβγαζε μάτι Έλληνα.
Τον “απο μηχανής Θεό” όμως αυτός ο λαός,αιώνες, τον κουβαλούσε μέσα του. Ηταν η παιδεία, η γλώσσα του, η αγάπη για τον γείτονα,τον φίλο, τον συγγενή, τον άγνωστο που ήταν δίπλα του,η αξιοπρέπεια, η περηφάνεια, η φιλοξενία, το αίσθημα δικαιοσύνης, το φιλότιμο.
Ηρθαν όμως χρόνοι πονηροί και οι Εφιάλτες που δεν μπορούσαν να κάνουν κακό αλλιώς, αρχισαν να ροκανίζουν όλα αυτά που τον έκαναν δυνατό. Χρειάστηκαν χρόνια ολόκληρα για να καταφέρουν αυτό που δεν κατάφεραν μέσα σε αιώνες.
Χρειάστηκε να αποδομήσουν την παιδεία πρώτα, να κάνουν τα πανεπιστήμια απο χώρο μόρφωσης και σκέψης, μαιευτήρια κομματικών στρατών.
Χρειάστηκε για χρόνια ,για πάνω απο μια γενιά, να διαφθείρουν μοιράζοντας χρήματα που τα περισσότερα ήταν με κόπο μαζεμένα απο εμάς τους ίδιους.
Πέρασαν εναν άλλο τρόπο ζωής, της τεμπελιάς, του εύκολου χρήματος, του δήθεν και της ψευτοκουλτούρας μέσα απο τα άθλια περιοδικά life style και μέσα απο τηλεοπτικά σκουπίδια.
Ο ίδιος λοιπόν λαός ,ο άλλοτε περήφανος και λεύτερος κατάντησε να χαζεύει τη ζωή των άλλων στα reality και να χειροκροτά τα πλούσια δώρα των τηλεπαιχνιδιών.
Και αφου τον πλάνεψαν και τον κοίμησαν ,αρχισαν να κλέβουν οτι μπορούσαν. Και η κλοπή ολοένα μεγάλωνε. Μα δεν τους έφτανε το σημερα, έπρεπε να κλέψουν και το αύριο. Φτάσανε στο τέλος να κλέβουν 100 χρόνια, 2 ζωές σχεδόν, 4 γενιές καταχρεωμένες.
Με το λαό να μην αντιδρά και όταν αντιδρά είτε να τον κοροιδεύουν με σάπιους ηγέτες είτε να τον τρομοκρατούν καίγοντας ανθρώπους.
Δεν εμεινε τίποτα σε αυτό το λαό παρά μόνο η αξιοπρέπειά του. Πεινάει για να μη σταθεί στην ουρά 2 ώρες για μια τσάντα πορτοκάλια, πεθαίνει για να μην εξευτελίσει τη ζωή του στα μάτια του πρώτα και μετά των άλλων, μεταναστεύει.
Αλλά ακόμα και εκεί στην ξενητειά η Ελλάδα σε πληγώνει με τη δυστυχία και τον πόνο που συνεχίζεις να βλέπεις απο μακρια.
Και οι κυβερνώντες; Αφού πρώτα έκλεισαν πονηρά το μάτι, φέρνουν εποίκους απο όλα τα μέρη της οικουμένης, ανθρώπους δυστυχισμένους ή ανθρώπους παραβατικούς, δεν τους νοιάζει,άλλωστε στις απογραφές μετράνε κεφάλια, ωστε να καταφέρουν να μετατρέψουν τη χώρα σε μια καρικατούρα κράτους, ένα προτεκτοράτο, ενα Ελντοράντο για κάθε μορφής εγκληματία, οπου οι πιο στυγνοι κακοποιοι μένουν ελεύθεροι επειδή δεν χωράνε εδώ και χρόνια οι φυλακές.
Και οι υπόλοιποι; Οσοι δεν “έφυγαν”;
Σήμερα μάταια προσμένουν τον “απο μηχανής Θεό”, στους καναπέδες ή μπροστά στην τηλεόραση. Καυγαδίζουν μεταξύ τους αν το νόμισμα, που σύντομα δε θα έχουν στις τσέπες τους, είναι δραχμή ή ευρώ.
Αλλοι φτωχαίνουν μέρα με τη μέρα, άλλοι κρατάνε ακόμα, λίγοι πλούτισαν μέσα στην κρίση και πιστεύουν οτι θα τα καταφέρουν. Το τελευταίο, είναι τόσο πιθανό όσο να πιστεύει κάποιος οτι επειδή εχει καμπίνα πολυτελείας θα σωθεί οταν βυθιστεί το καράβι.
Και όμως είναι τόσο απλό. Μέσα μας αν ψάξουμε τον έχουμε ακόμα τον “απο μηχανής Θεό”. Είναι όλα αυτά που κουβαλούσαμε χιλιάδες χρόνια και δεν χάνονται σε πείσμα του κάθε Εφιάλτη και του κάθε κατακτητή. Την περηφάνεια, το φιλότιμο, το δίκιο. Δεν μπορούν να μας τα κλέψουν,όσους φόρους, όσα μνημόνια και να βάλουν. Ας αγωνιστούμε γι αυτά. Ο χορτάτος πάντα φοβάται το νηστικό γιατί ο νηστικός πάντα κερδίζει στο τέλος.
Ας μην τους κάνουμε τη χάρη να κλείσουμε τα μάτια ραγιάδες!