Φτώχεια και των γονέων *
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Καλοκαίρι του 20 έναν αιώνα μετά την εποχή του μεσοπολέμου και η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να λικνίζεται στους ρυθμούς της μπάντας του Τιτανικού. Μία χώρα κατεστραμμένη από τα μνημόνια, μία αγελάδα του χρέους, αυτού του διηνεκούς που θα κρατήσει μέχρι το 2060 και βάλε και που θα πληρώνουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας.
Η νεολαία και οι επιστήμονες συνεχίζουν να μεταναστεύουν μόνιμα στο εξωτερικό, την ίδια ώρα πού άνθρωποι συνωστίζονται σε ουρές γιά να θερμομετρηθούν έξω από νυχτερινές πίστες. Δύο Ελλάδες διαφορετικές. Η Ελλάδα που συνεχίζει να αιμορραγεί διώχνοντας τα παιδιά της και η Ελλάδα της πλαστικούρας, του δήθεν και της γκλαμουριάς.
Η ίδια πλαστικούρα της κακιάς ώρας κυριαρχεί σήμερα στην πνευματική ζωή του τόπου που δείχνει να πνέει τα λοίσθια. Σημειολογικά κιόλας όπως θα έλεγε και ο Έκο. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η σημερινή πνευματική πενία μιας χώρας που κάποτε έβγαλε έναν Παλαμά, έναν Λουντέμη, έναν Μυριβήλη, έναν Σαμαράκη, έναν Καζαντζάκη. Φυσικά όλοι αυτοί οι παραπάνω καθώς και άλλοι πολλοί που κοσμούσαν την πνευματική ζωή της χώρας γίνονταν γνωστοί μέσα από το έργο τους και όχι μέσα από αμφιλεγόμενες ψηφοφορίες. Ούτε βέβαια γινόταν πρώτη είδηση ότι αερίστηκε ο Παλαμάς και έβηξε ο Καζαντζάκης. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν σοβαροί πάνω από όλα και είχαν καντάρια παιδεία πέρα από το ταλέντο αλλά και τα ΜΜΕ ήταν πολύ πιό σοβαρά.
Αυτή η απουσία πνευματικών ταγών πού θα μπορούσαν να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο πού βρίσκεται είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Στέκεται απέναντί μας και μας κοροϊδεύει όπως μας κοροϊδεύουν οι πολιτικοί λίγο πριν αρπάξουν την κουτάλα της εξουσίας και λίγο μετά αφού τη χάσουν.
Είναι οι άθεοι πολιτικοί που σταυροκοπιούνται σήμερα και τάζουν λαμπάδες ίσαμε το μπόι τους και που για του χρόνου τον Δεκαπενταύγουστο τούς είχα ικανους να πάνε γονατιστοί από τα γραφεία τους μεχρι την Τήνο, τάμα για τα ψηφαλάκια, αν δεν υπήρχε η θάλασσα.
Είναι ίδιοι πολιτικοί που παίζουν την κολοκυθιά μπροστά στα διάφορα καρτέλ της Ελληνικής μπανανίας όπως για παράδειγμα αυτό των Τηλεπικοινωνιών που με το έτσι θέλω μόλις συμπληρωθεί δίμηνο από την τελευταία ανανέωση σου παίρνει μέχρι το τελευταίο σεντ το χρημάτων που έχεις πληρώσει και πού πρέπει να είναι το λιγότερο 10 ευρώ. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα που δείχνουν ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει πολιτική βούληση αλλά και όταν υπάρχει είναι γιαλαντζί για τα μάτια του κόσμου.
Μήπως θυμάται κανείς το ελλάδα ξανά; το rebrain greece, το το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε ένα χρόνο σχεδόν πριν, αυτό που υποτίθεται ότι θα έφερνε πίσω επιστήμονες στη χώρα; σας έχω νέα, ούτε η σελίδα του δεν λειτουργεί. ¨Οπως δεν θα θυμάται κανείς σε λίγα χρόνια τα παγκάκια και τις ζαρντινιέρες του Μεγάλου Περιπάτου
Αλλάζουν κυβερνήσεις και δεν αλλάζει τίποτα. Η πολιτική μένει η ίδια και οι ίδιες γνωστές οικογένειες που χθες στήριζαν τις προηγούμενες κυβερνήσεις τώρα στηρίζουν τη σημερινή. Win-win κατάσταση με την κάθε κυβέρνηση ή όπως το λέει και ο άσπονδος φίλος μας δίπλα Καζάν Καζάν.
Είναι αλήθεια ότι έχω σταματήσει να γράφω συχνά πια, όχι γιατί στέρεψα από θέματα, δόξα τω Θεώ η επικαιρότητα είναι πλούσια, αλλά γιατί άρχισα να πιστεύω ότι αυτός ο τόπος δεν είναι γιδότοπος όπως λένε κάποιοι γιατί ακόμα και τα γίδια είναι περήφανα ζώα και δεν ακολουθούν το κοπάδι, αλλά μιά χώρα που οι κάτοικοι της έχουν σηκώσει ψηλά τα χέρια, έχουν αφεθεί στη μοίρα τους και έχουν σταματήσει πιά να παλεύουν.
* Η φωτογραφία του άρθρου είναι τραβηγμενη σε κάποια από τις επισκέψεις μου στην Ελλαδα
One Reply to “Φτώχεια και των γονέων *”